شبه یادداشتها
۶ اردیبهشت ۱۴۰۱
مهم ترین عامل احساس خوشبختی چیست؟
بسیاری از ما انسانها، پول و ثروت، سلامتی، موفقیت در کار و...را عامل و یا عوامل احساس خوشبختی بشما می آوریم که در جای خود همگی از چنین ارزشی بر خوردارند. ولی وقتی بحث بر سر احساس درونی است موضوع فرق می کند.
کی گورنو نویسنده و پژوهشگر عصر حاضر این مطلب را یبا توصیف کرده است:
"بیایید از خود بپرسیم که برای خوشبختی انسان ها چه چیزی مهم‌تر است ... می توان گفت در ردیف نخست آنچه الزامی است، مطمئنا هیجانِ حاصل از ابراز وجود است.
هنگامی که موجودی از ابراز وجود محروم می‌شود، مجبور به بستن دهانش می‌شود، چه در سطح خانواده باشد چه در سطحی وسیع تر، این شخص احساس بدبختی می‌کند.
این ممنوعیت چه از خارج باشد و چه از درون، در هر حال راه خوشبختی را سد می‌کند.
کودکی را از ابراز وجود محروم کنید، ناگهان خشن یا برعکس توسری خور می‌شود. از دیدگاه روان شناسی، از نظر جسمی و روحی بیمار و احتمالا غیرقابل کنترل می‌شود. با رفتارش سعی می‌کند آنچه را ابرازش با کلام ممنوع شده، نشان دهد و همین واکنش در انواع سرکوب رخ می‌دهد. سرکوب در نهایت موجب احساس از خودبیگانگی، یعنی احساس غریبه بودن با خود می‌شود.
................
موضوع ابراز وجود بسیار وسیع است. فعلا به خاطر بسپاریم که فردی که در فعالیت های شغلی، خانواده یا دوستانش قادر به ابراز وجود نیست، بیشتر از سایرین احساس بدبختی و رنج می‌کند. به زبان دیگر، شخصی که در فعالیت شغلی، زندگی زناشویی یا خانوادگی یا میان دوستانش اثر وجودی ندارد، بیش از دیگران احتمال دارد به زندگی بی‌علاقه شود."
امیر تهرانی
شبه یادداشتها
۵ خرداد ۱۴۰۱
در خدمت جامعه باشیم و یا نباشیم؟
ژوزف کمبل می گوید:
"انسان نباید در خدمت جامعه باشد، جامعه باید در خدمت انسان باشد. اگر انسان در خدمت جامعه قرار گیرد، یک دولت هیولایی خواهیم داشت، و این چیزی است که جهان را در این لحظه تهدید می‌کند."
بنظر من این یکسویه بودن نیز درست نیست. بلکه هم جامعه باید در خدمت انسان باشد و هم انسان در خدمت جامعه! برای این یکی ضریب اطمینان بیشتری وجود دارد ، چون هم انسان احساس مسئولیت می کند و هم جامعه نیز خود را متعهد می داند.
شما چه فکر می کنید؟
امیر تهرانی
شبه یادداشتها
دوم خردادد۱۴۰۱ شمسی
از خدای چیزی در ما وجود دارد:
دیروز در یادداشت تقویم نوشته بود:
"می دانیم که حسب تعلیمات دینهای بزرگ ، خداوند نه جسم است ، نه ماده است، نه مرکب است و نه چیزی که بتوان اورا دید ، عکسی از او انداخت، فیلمی از او تهیه کرد...او هیچ یک از این ویژگیها را ندارد. اما یک چیز بسیار بسیار مهم و اصلی دارد...و آن "روح "است.
چون خود او می گوید" من از روح خودم نفخه ای در آدم دمیدم." بنابر این خدا روح دارد. و در نتیجه روحی که درون پیکر ماست، یعنی نفخه ای ، جرعه ای، مشتی ، اندکی از روح بزرگ و بی انتهای خداست که به ما زندگی و حیات بخشیده است.
این روح الهی در ما هم هست ، با این تفاوت که میزانش در مقایسه با روح خدا هم چون پشه ای بر فرازاقیانوس است ، و دیگر آن که همین اندک روح نیز باز به نزد خود او باز می گردد.
یعنی اگر او اراده کند که این اندک روح در ما بماند و ما را ترک نکند ، زندگی ابدی و حد اقل عمری تا پایان جهان حتمی است.
مشکل در این است که آیا جسم ما عمر یک میلیارد ساله را می تواند تحمل کند؟
شاید بخاطر همین بوده که خیام شاعر نکته سنج ایرانی آرزوی بازگشت دوباره کرده و گفته است:
ایکاش که جای آرمیدن بودی این راه دراز را رسیدن بودی
کاش از پی صد هزار سال از دل خاک یک لحظه مجال بر دمیدن بودی"
این که نفخه ای از روح الهی درون ماست خیلی خیلی اهمیت دارد، لحظاتی در تنهایی و سکوت به این مو ضوع فکر کنید! ناگهان دایره وسیعی از بزرگی و امید در گرداگرد وجود شما شکل می گیرد و احساس خوبی به شما دست می دهد: از جمله این که: خدا روح خود را با شما به مشارکت گذارده است.
امیر تهرانی
ح.ف
شبه یادداشتها
یکم خرداد ۱۴۰۱شمسی- (ت)
بزرگترین دروغ جهان چیست؟
پائلو کوئیلو در کتاب کیمیاگر و از قول کاهن یا پادشاه سالیم بزرگترین دروغ جهان را این گونه توصیف می کند :
...بزرگترین دروغ جهان این است که در یک لحظه اجاز ه بدهی سرنوشت بر تو حاکم شود ...
پیرمرد نیز خواندن بلد بود شاید پیش تر آن کتاب را هم خوانده بود .
اگر آن طور که میگفت, کتابی خسته کننده بود, هنوز برای مبادله آن با کتابی
د یگری فرصت داشت .
یپرمرد ادامه داد: این کتاب درباره چیزی صحبت می کند که تقر یبا همه کتابها دیگر از آن صحبت می کنند؛ از ناتوانی آدم ها, در انتخاب سرنوشت خویش
و سر انجام کار ی می کند که تمام مردم دنیا بزرگتر ین دروغ جهان را باور کنند .
جوانک شگفت زده پرسید : بزرگتر ین دروغ جهان چیست؟
پیر مرد پاسخ داد: این است که در لحظه مشخصی از زندگیمان اختیارمان را بر زندگی خود از دست می دهیم و از آن پس سرنوشت در زندگی ما فرمانروا می شود .این بزرگتر ین دروغ جهان است .
(شاید بهتر است بگوییم : سرنوشت های تحمیلی از سوی دیگران بر ما حاکم شود.)
جوانک گفت برای من اینطور نشده! می خواستم کشیش بشوم, و لی من تصمیم گرفتم, چوپان بشوم .
ییرمرد گفت: این طور بهتر است, چون تو سفر کردن را دوست دار ی
جوان با خود اندیشید اندیشید: فکرم را خوانده
امیر تهرانی
شبه یادداشتها
یکم خرداد ۱۴۰۱
عشق های عجیب و درد سر های آنها
عشق خوب است ، حتی مولانا جلال ا لدین مولوی نویسنده کتاب جاودانه مثنوی آنرا اسطرلاب خدا خوانده است. اما هر عشقی اسطرلاب خداست؟ یقین که چنین نیست. چون برخی عشق ها خانمان بر انداز هستند. به زبان ساده تر شخص عاشق را به تاریکنای نابودی پرتاب می کند. حتی امکان دارد معشوق از همه جا بی خبر را نیز به سیلاب نیستی در افکند.
برای مثال ؛ اگر شما هفتاد سالتان باشد و به دختر هفده ساله ای که شاگرد شماست و یا زمانی پرستار شما در بیمارستان بوده دل ببندید، چون ا و از سر مهربانی با شما شوخی و خنده می کرده و شما را چون پدرش می دیده است، در این صورت اگر شما در پی آن بر آیید که او را بخود جلب کنید در حقیقت زندگی و هستی او رانیز به آتش کشیده اید. اروین بالوم تحلیل خوبی در این ار تباط دارد:
"عشق به اشکال گوناگون از راه می رسد، ولی این سطور به شکل خاصی از تجربه عشق اشاره دارد: نوعی از خود بی خودی وسواس گونه، ذهنیتی افسون شده که تمامی زندگی فرد را در تصرف خویش درمی آورد.
معمولا تجربه چنین حالتی با شکوه است، ولی مواقعی هم هست که شیدایی و از خود بی خودی، بیش از آنکه لذت بیافریند، پریشانی می آورد. گاه امکان به واقعیت پیوستن عشق برای همیشه از میان رفته است، مثل زمانی که دو طرف ازدواج کرده اند و تمایلی هم به چشم پوشی از زندگی مشترکشان ندارند. گاه عشق یک سویه است: یکی عاشق است و دیگری از هر ارتباطی اجتناب می کند یا تنها در آرزوی ارتباط جنسی است. گاه معشوق کاملا دست نیافتنی است: مثلا معلمی است، درمانگر قبلی بیمار یا همسر یکی از دوستانش. اغلب فرد چنان مجذوب عشق می شود که حاضر است از همه چیز - کار، دوستان، خانواده - بگذرد و مدت ها انتظار بکشد تا تنها یک نظر معشوق را ببیند. کسی که در عشقی خارج از حیطه ی زندگی زناشویی گرفتار شده، ممکن است از همسرش فاصله بگیرد، از هر صمیمیتی دوری کند تا رازش پوشیده بماند، حاضر به شرکت در زوج درمانی نشود یا زندگی زناشویی را عمدا در نارضایتی نگه دارد تا رابطه خارج از زناشویی اش را توجیه کند و از بار احساس گناه خود بکاهد."امیر تهرانی