شبه یادداشتها
دوم خردادد۱۴۰۱ شمسی
از خدای چیزی در ما وجود دارد:
دیروز در یادداشت تقویم نوشته بود:
"می دانیم که حسب تعلیمات دینهای بزرگ ، خداوند نه جسم است ، نه ماده است، نه مرکب است و نه چیزی که بتوان اورا دید ، عکسی از او انداخت، فیلمی از او تهیه کرد...او هیچ یک از این ویژگیها را ندارد. اما یک چیز بسیار بسیار مهم و اصلی دارد...و آن "روح "است.
چون خود او می گوید" من از روح خودم نفخه ای در آدم دمیدم." بنابر این خدا روح دارد. و در نتیجه روحی که درون پیکر ماست، یعنی نفخه ای ، جرعه ای، مشتی ، اندکی از روح بزرگ و بی انتهای خداست که به ما زندگی و حیات بخشیده است.
این روح الهی در ما هم هست ، با این تفاوت که میزانش در مقایسه با روح خدا هم چون پشه ای بر فرازاقیانوس است ، و دیگر آن که همین اندک روح نیز باز به نزد خود او باز می گردد.
یعنی اگر او اراده کند که این اندک روح در ما بماند و ما را ترک نکند ، زندگی ابدی و حد اقل عمری تا پایان جهان حتمی است.
مشکل در این است که آیا جسم ما عمر یک میلیارد ساله را می تواند تحمل کند؟
شاید بخاطر همین بوده که خیام شاعر نکته سنج ایرانی آرزوی بازگشت دوباره کرده و گفته است:
ایکاش که جای آرمیدن بودی این راه دراز را رسیدن بودی
کاش از پی صد هزار سال از دل خاک یک لحظه مجال بر دمیدن بودی"
این که نفخه ای از روح الهی درون ماست خیلی خیلی اهمیت دارد، لحظاتی در تنهایی و سکوت به این مو ضوع فکر کنید! ناگهان دایره وسیعی از بزرگی و امید در گرداگرد وجود شما شکل می گیرد و احساس خوبی به شما دست می دهد: از جمله این که: خدا روح خود را با شما به مشارکت گذارده است.
امیر تهرانی
ح.ف
بسیار مفید بود