شبه یادداشتها ۵ تیر ماه ۱۴۰۰ شمسی: اما کتاب لولیتا...

شبه یادداشتها

۵ تیر ماه ۱۴۰۰ شمسی

اما کتاب لولیتا...

هوا اینجا  بسیار گرم و شرجی شده است. برخی وقتها انسان فکر می کند نفس  به سختی بر  می آید...هر سال یک ماه ونیم همین طور است . ..برای قدم زدن روزانه بداخل حیاط کوچکمان آمدم که به لطف هنرمندی همسر و فرزند عزیزم  با گلدانهای گل یاس سفید و سرخ مزین شده و پیچک خانه همسایه نیز از دیوار مقابل از دیوار  بدرون خانه ماخزیده  ودرست بر روی شبکه آهنی سر خورده اند  که گلدانها در پایه آن قرار گرفته اند.

این منظره مرا به یاد توصیفات ناباکوف نویسنده کتاب لولیتا انداخت که وقتی می خواهد جایی را توصیف کند ، این گونه صحنه پردازی می کند. البته نوع عالی تر آن در آثار سامرست موآم ، آندره ژید و آلبر کامو یافت می شود.

وقتی بیاد کتاب لو لیتا افتادم ناگهان بیاد حرف و سخن یک روزنامه نگار آمریکایی افتادم که در یک کافه با هم آشنا شدیم. یعنی ناگهان سر صحبتمان باز شد.  بحث بر سر مفقود شدگان و گمشدگان بود که او آغاز کرد. 

در روزنامه ای که در دست داشت آگهی گمشدن یک دختر ۱۳ ساله چاپ شده بود. آنرا خواندم و اظهار تاسف عمیق کردم و به او گفتم: من همیشه بر این باور بوده ام  که درد آور ترین و زجر آورترین حوادث ، گمشدن و ناپدید شدن انسانها بویژه کودکان و نوجوانان است. 

سپس او فهرستی از این گمشدگان نشان داد که اکثرا زیر ۱۴ سال و اکثرا دختر بودند.

در حالی که اندوهی عمیق قلبم را چنگ می زد به او گفتم:  اکثر اینها دختر هستند و زیر ۱۴ سال!

او نگاهی به پنجره کنار محل نشستمان کرده ، بیرون را نگریست و سپس گفت: 

باید رازش را از آقای ناباکف پرسید!

 پرسیدم :چطور؟ 

پاسخ داد: طبق تحقیقات من بعنوان یک خبرنگار و روزنامه نگار ، کتاب لولیتا مدتها در بسیاری از کشورها اجازه جاپ نگرفت. سرانجام سال ۱۹۵۵ در فر انسه چاپ شد.فهرستی که من دارم حدس وحشتناکی را در من تقویت می کند که ربودن دختران معصوم و زیر ۱۴ سال  ارتشی از بیماران روانی را تربیت و تحریک کرده و آنان مو به مو داستان لولیتا را به واقعیت در می آورند، البته با متد آم ربایی، تجاوز و سر انجام نابودی قربانی!

امیر تهرانی

ح.ف