یوهان ولفگانگ گوته :
"مردمان جهان از خُرد تا بزرگ، تارهای سست از آرزوهای گران بر گرد خویش می تنند و خود، عنکبوت وار میان آنها جای می گیرند. ناگهان ضربت جارویی این تارهای سست را از هم می گسلد. آنگاه همه فریاد بر می آورند که کاخی آراسته به دست ستم ویران شده است."
بدون آرزو شبحی بی اثر خواهیم بود، و با
آر زوهای طولانی و متعدد به یک عنکبوت گرفتار تبدیل می شویم.
امیر تهرانی
چقدر قشنگ گفته گوته ی نازنین
متاسفانه یه سر داریم هزار سودا