زن در جهان کمونیسم و زن در جهان سرمایه داری

زن در  جهان کمونیسم چگونه بودو زن در جهان سرمایه داری چگونه است:

بنظر می آید که در هردو مکتب سیاسی اقتصادی  زنها  از یک روش زندگی همراه با محاسن و معایب برخوردار بودند. 

در غرب  زن اگر ظاهر آراسته نداشته باشد، شیک پوش نباشد و در یک کلام به مذاق مردان خوش نیاید امکان این که کاری بیابد اندک است. مگر آنکه او از تخصص بسیاز بالایی بر خوردار باشد که زور تخصص او بر سیستم غربی بچربد و 

کا ر را بچنگ آورد. البته برای کارهای خیلی سطح پایین چنین چیزی لزوما مورد نیاز نیست و لی برای آن که مقامی و منزلتی بدست آورد در شرکت و یا اداره ای استخدام شود ظاهر شیک از جمله ملزومات است. با این وصف ممکن است استثنا ء هایی هم وجود داشته باشد که  اندک شمارند. 

در ارتباط با کمو نیسم که دیگر بظاهر وجود ندارد  اسلونکا دراکولیچ گفته ای دارد:

"حکومت‌های نوپایِ کمونیستی در آن زمان - البته تا زمانی که برافتادند - وظایفی مهم‌تر از تولیدِ لوازم آرایش بر عهده داشتند، وظایفی همچون بازسازی کشور که در جنگ ویران شده بود، یا چون صنعتی کردنِ کشور و برق رسانی. لنین شعاری داشت که محبوبِ مردم بود: کمونیسم یعنی برق رسانی به اضافه‌ی قوانین شورایی. در برنامه‌های پنج ساله ای که مردان می‌نوشتند البته جایی برای مسائل پیش پاافتاده ای مثل لوازمِ آرایش نبود. زیبایی شناسی مساله‌ای روبنایی و از جعلیات «بورژوازی» بود. به علاوه، زنانی که در برابر قانون با مردان مساوی بودند، دیگر چه نیازی داشتند که برای جلبِ رضایتِ مردان از آن همه لوازم و ترفندهای آرایشی استفاده کنند؟ البته زنان اگر گرسنه هم بودند، باز دلشان می‌خواست زیبا باشند، و ربط مستقیمی میانِ زیبایی و تساوی حقوق ادعایی حکومت نمی‌دیدند؛ یا بهتر بگوییم، این تساوی برای آنان فقط این معنا را داشت که باید پابه‌پای مردان کار کنند و ثابت کنند که حتی از لحاظِ جسمی هم با آنان برابرند. زنان در عرصه‌های مختلفِ سازندگی فعال بودند، در ساختِ بزرگراه‌ها، در معادن، در مزارع، در کارخانه‌ها - زنِ ایده آلِ کمونیست زنی سالم و قوی بود که ظاهرش تفاوتِ چندانی با یک مرد نداشت. اگر زنی لباسی زیبا می‌پوشید عنصرِ مشکوکی به حساب می‌آمد که گاهی لازم بود درباره‌اش تحقیق شود. اعضای حزب کمونیست در یوگسلاوی تا سال‌ها بعد از جنگ هم اگر می‌خواستند با زنی ازدواج کنند که ظاهر مشکوکش به وضوح بر اصل و نسبِ «بورژوایی» او دلالت می‌کرد، می‌بایست رسما از حزب درخواستِ مجوز می‌کردند."

امیر تهرانی