شبه یادداشتها
۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۱
آیا ما واقعا ارباب سرنوشت خود هستیم؟
رو لو می نویسنده عبارتی در این ارتباط دارد که نیاز مند چند تبصره است:
"نیچه اغلب از «دوست داشتن سرنوشت» سخن می‌گفت. منظورش این بود که بشر می‌تواند مستقیما با سرنوشت رویاروی شود، آن را بشناسد، شهامت به خرج دهد، آن را بنوازد، به چالش کشد، با آن بستیزد و به آن عشق بورزد. با اینکه ما «ارباب سرنوشت خویشیم»، جمله‌ای متکبرانه‌ست، ولی ما را از قربانی سرنوشت بودن محافظت می‌کند. ما حقیقتا در آفرینش سرنوشت‌مان دخیلیم."
تبصره ۱: ما در بدنیا آمدن خود مجبوریم.
تبصره ۲: ما در خروج خود از دنیا مجبوریم و سر انجام حتی پس از صدو بیست سال باید آن را ترک کنیم.
تبصره ۳:ما تا حدود زیادی نمی توانیم از سوانح و حوادث ناگهانی و غیر منتظره مانند تصادفات، زلزله ، سیل، خفه شدن ناگهانی، بیماریهایی مانند سرطان بدون علت خاص و...جلوگیری کنیم، اگر چه می توانیم از میزان و دفعات مکرر آن تا حدودی بکاهیم.
پس یا شانس و بخت دست اندر کارند ویا دست قدرت تقدیر الهی است که در کارها دخالت می کند. پس پرسش مطرح شده در ابتدای این نوشتار را باید این گونه تصحیح کرد:
ما تا میزان قابل توجهی ارباب سرنوشت خود هستیم و البته همین هم خیلی با ارزش است.
جالب بود
با تشکر