شبه یادداشتها : ۲ مهرماه ۱۴۰۰ شمسی : هیچ و همه چیز ...همه چیز و هیچ

شبه یادداشتها

۲ مهرماه ۱۴۰۰ شمسی

هیچ و همه چیز ...همه چیز و هیچ

عنوان شبه یادداشت امروز قدری مبهم است و لی آنرا ازشخصی بنام  ایون دشان  وام گرفته ام که یک نویسنده ، هنرپیشه و گوینده رادیویی در کاناداست. او یکبار گفته بود:ما  هیچ چیز نداشتیم و همه چیز در برنامه داشتیم؛ این جوانان همه چیز دارند و هیچ چیز در برنامه ندارند. باید توجه داشت که او درمورد جوانان کشور ی مانند کانادا حرف می زند که مقصد آرزویی خیل مشتاقان در سراسر دنیاست که بروند و آنجا زندگی کنند.با این حساب تکلیف  گروه انبوهی از جوانان در کشورهای خاورمیانه ناگفته واضح است که به چه صورت می گذرد: اصلا برنامه خاصی نه خودشان دارند و نه بر ایشان 

بر نامه ریزی شده است.

به همین دلیل است که تاکنون هیچ کس بجز یک دانشمند پاکستانی منظورم شادروان پرفسور عبدالسلام فیزیکدان معروف است نتوانسته جایزه علمی نوبل را دریافت کند. هیچ نویسنده ای در سطح جهان از این کشورها ظهور نکرده اند.

و از سرزمین خودمان فقط مرفسور مریم میرزا خانی بود که در سطح جهانی درخشید و لی بیماری سرطان دفتر زندگی او رابست.

 بغیر از دو مورد فوق یک مکتشف  تاثیر گذار، یک مخترع  تحول بر انگیز از این سرزمین ها  بدنیا تحویل داده نشده است. 

در حالی که هفتصد سال و یا بیشتر سرنوشت  جهان علم در دستان دانشمندان سرزمین خودمان مانند فارابی، ابوریحان، محمد زکریای رازی، ابن سینا، خیام ، خواجه نصیر طوسی، خوارزمی و...بود. به مدت ششصد سال کتابهای رازی و ابن سینا تنها کتابهای معتبر تدریس پزشکی و معالجه بیماران بشمار می آمدند. اگر امکانات آنان یعنی جوانان هفتصد، ششصد و پانصد سال پیش  را فهرست کنیم  و سپس  با فهرست امکانات جوانان امروزی سرزمین های خودمان مقایسه کنیم به این نتیجه می رسیم: 

هیچ نداشتند به همه چیز رسیدند، همه چیز داریم و هیچ هستیم(از لحاظ تاثیر گذاری بنیادین در تمدن ، علم ، صنعت و ادبیات  جهانی!)

امیر تهرانی

ح.ف