شبه یادداشتها : ۵ مهرماه ۱۴۰۰ شمسی : وقفه در یادداشتها

شبه یادداشتها

۵ مهرماه ۱۴۰۰ شمسی

وقفه در یادداشتها

چند روز نتوانستم یاداشت بنویسم زیرا یک سر ما خوردگی و یا بقول پزشکان گریپ و یا زکام در اینجا پیدا شده که خیلی ها را گرفتار کرده است. این بیماری برای دومین بار و یا سومین بار سراغ منهم آمد . مشکل این است که هم پزشک معالج و هم بیمار حتی اگربیمار  تب و سرفه نداشته باشد باز هم  احساس می کنند سایه کرونا بر سر بشریت سنگینی می کند. 

به همین دلیل در این یک ماهه این دومین بار است که از ریه من عکسبرداری کردند،که خود این موضوع    می تواند خطرناک باشد.

این بار که به بیمارستان رفتم جمعیت زیادی را دیدم که همه منتظر بودند تا توسط پزشکان اورژانس معاینه شوند. 

ضمنا در بخش ایزوله پانزده و یا شانزده نفر را برای تست pcr نگهداشته بودند. ..تا جواب این تست بیاید بیمار و خانواده او ۸ و یا ۹ ساعت در ترس بسر می برند.

در حقیقت انسانهای فعلی روی کره زمین به یک فضای وحشت برده شده اند و ترس و نگرانی جزو زندگی آنان شده است. 

حال نکته ای که می خواستم به آن بپردازم این است که شادمانی تصنعی در چنین مواردی (تا زمانی که منظم و راحت نفس می کشیم و نتیجه تستمان مشخص نیست)می تواند موثر باشد .

من در هر دو بار به تاکیکاردی هم مبتلا شدم(  ۹۰ تا ۱۱۲ ضربان قلب در هر دقیقه)...یک شب  به خواندن          جو کهای نوشته شده در فضای مجازی پرداختم ...خنده های پی در پی مرا از فکر تاکیکاردی رها کرد...پس از نیم ساعت دیدم ضربان قلبم عادی است.

فردا که بیمارستان رفتم باز تاکیکاردی آمده بود،‌ پزشک دستور الکتروکاردیو گرام داد...ولی وقتی نوار قلب نشان داد که مشکل قلبی ندارم  پس از نیم ساعت متوجه شدم ضربان قلبم عادی است.

باید به هوش بود...در صورت بروز مشکل با پزشک تماس گرفت ...تمام پروتکلها را رعایت کرد(ماسک، دوری از مراکز شلوغ، میهمانیها ، عروسیها ...) ولی ترسهای بی مورد هم می تواند مشکل ساز باشد.

امیر تهرانی

ح.ف