شبه یادداشتها :یکم شهریور ماه ۱۴۰۰ شمسی: امام حسین شهید شد ولی...

شبه یادداشتها

یکم شهریور ماه ۱۴۰۰ شمسی

امام حسین شهید شد ولی...

اصولا اغلب همسران از شوهرانشان گله هایی دارند. و این امری طبیعی است. ولی از رباب همسر امام حسین در رثای شهادت شوهرش شعرهایی را تاریخنگاران سنی و شیعه ضبط کرده اند که بنیاد های  شخصیت اما م را نشان می دهد:

«او آن  نور پرفروغی بود که از پرتو انوارش مردمان بهره می گرفتند، در کربلا شهید شده و بدون دفن افتاده است.

 ای فرزند پیامبر! خداوند از سوی ما جزای نیکت دهد، و از خُسران میزان دورت بدارد. 

 تو برای من به منزله کوه محکمی بودی که به تو پناه می‏آوردم، و در مصاحبت و رفتار  با ما بر اساس قرابت و مهربانی و دین خدا  معاشرت می‏ کردی.

 بگو ببینم بعد از این یتیمان و دردمندان به کجا پناه برند؟ 

و مستمندان و مسیکنان کدام دری را بکوبند؟ 

  سوگند به خدا به هیچ همسری از شما بغیر از همسر خود رغبت نمی کنم،  تا زیر خاک‏ها دفن شوم.»

اگر بدقت اشعار فوق را مطالعه کنیم ، به ابعاد ناشناخته و ناگفته شخصیت آن شهید بزرگ پی می بر یم:

-او آن چنان انسان بلند مرتبه و آگاه وفهیمی بود که مردمان از پرتو وجود او وگفتار و رفتارش به اگاهی و دانایی می رسیدند.

-  باخانواده  و خویشان مهربان بود و بر اساس معیارهای انسانی و آسمانی رفتار می کرد.

-پناهگاه یتیمان و مسکینان بود  بطوری که در سختیها و نداریها و رنجها  به او روی می آوردند.

آیا می توان تصور کرد که عمری یا حسین بگوییم ولی این سه ویژگی فوق در ما ایجاد نشود؟ 

اگر چنین نشود آیا ما امام حسین را شناخته ایم؟

اگر نشناخته ایم پس برای چه کسی به عزا می نشنیم؟ 

بهتر نیست که نخست شخصیت والای او را بشناسیم ؟

بهتر نیست که ما هم چراغی فرا راه دیگران باشیم؟

بهتر نیست که ما نیز با خانواده خود بر اساس انسانیت و معیارهای خدایی و مهربانی رفتار کنیم؟

بهتر نیست که ما نیز پناه مسکینان و یتیمان و در ماندگان و بر  خاک نشستگان باشیم؟

و آنگاه بگوییم : یا حسین!

امیر تهرانی

ح.ف