شبه یادداشتها : ۱۴ خرداد ۱۴۰۰ شمسی :ایران سرزمین آماج حسادت ها ی خارجیان بوده است و البته...

ادامه از نوشتار پیشین

شبه یادداشتها : 

۱۴ خرداد ۱۴۰۰ شمسی

ایران سرزمین  آماج  حسادت ها ی خارجیان بوده است و البته...

امروز داشتم گزارشی را که در ارتباط با انتشار طاعون و آنفلونزا در ایران است می خواندم  که در سالها و قرنهای پیشین در کشور ما شیوع پیدا کرود ه بود. خواندن این گزارش باعث شد هم خوشحال شوم و هم ناراحت، خوشحال از این بابت که تاکنون ایران طی تاریخ خود هر گز منشاء نخستین بیماریهایی مانتد  طاعون ، وبا ، و آنفلونزا  و کرونا ی امروزه نبوده است. و ناراحت از این که ما چقدر مظلوم هستیم.

زیرا وقتی اسکندر مقدونی گجستک به جهان حمله می کند ، ووقتی چنگیز مغول وحشی با گله های آدم خوارش به جهان حمله ور می شود، و زمانی که تیمور لنگ نانجیب به شرق جهان حمله می کند ، وقتی صدام تکریتی خریت نژادیش رشد    می کند، و وقتی جنگ جهانی اول و دوم می شود(با توجه به اعلام بی طرفی ایران)  همگی بدترین و بی رحمانه ترین سناریو ی خود را در ایران   به روی صحنه می آورند. و زمانی که اروپای متمدن و غرب به اصطلاح دموکراتیک و اصلا ضد دموکراسی  در بوق تحریم می دمد  بدترین و شدید ترین بر خورد را با ایران انجام می دهد. علت کجاست؟ چرا ما اینقدر ضربه پدیر هستیم؟ این همه دشمنی بی مورد از کجا سرچشمه می گیرد؟

شاید من پاسخ کامل به پر سشهای فوق را ندانم و لی بخشی از آن را می توانستم: ما پدر سوختگی آنان را نداریم(نسبت به آنان)، ما خوش باور هستیم، ما مورد حسادت هستیم ، ما هوشمندانه عمل نمی کنیم.

-آنفلونزای کشنده و مرگبار سال ۱۹۱۸ میلادی  از اسپانیا به ایران رسید.

-طاعون از هندوستان آمد

-کرونا در جای دیگری خلق شد و به ایران رسید

اما گزارش:

آنفلونزا  و طاعون  از کجا به ایر ان آمدند؟

در ایران آنفلونزا وجود نداشت

آنفلوانزا برای اولین بار از اروپا به ایران آمد

البته حداقل این دیدگاه وجود دارد که براساس مشاهده «گیلمور» آنفلوآنزا در سال 1918 در ایران خودنمایی کرده است و این مطلب نشان میدهد این بیماری تا زمان مذکور وجود نداشته است. بنا به گزارش گیلمور، این بیماری به احتمال قوی، پاندمی جهانی آنفلوآنزای اسپانیایی بوده است که از سه سوی ایران ( کرمانشاه، عشق آباد وبوشهر) نفوذ کرد. چنین به نظر میرسید که روستائیان و چوپانان، بیش از جمعیت شهری، دچار میشدند.

ارزیابی گیلمور با ارزیابی کنسول بریتانیا در بوشهر، تأیید می شود که گزارش کرد در سال 5319-1918 اپیدمی آنفلوآنزا رخ داد، بیماری که تا این زمان در ماوراء دریاها ناشناخته بوده است. این بیماری موجب مرگ و میر شد و تمام خانواده ها را درگیر نمود. بر پایة تخمین،30 درصد افراد بر اساس گفتة «سایکس» 54 نیروهای طایفه قشقایی که در خارج شیراز جمع شده بودند، فوت کردند و 55 .10 درصد جمعیت شیراز از پای در آمدند.

با نگاه به وضعیت دو دهه جلوتر، آلاسایکس چنین  نگاشت که “ از نظر ایرانیان، گرفتن آنفولانزا خوب است اما اگر به سر رسد موجب سپیدی مو  میشود ولی کسانی که به مش مش (mesh mesh ) که این بیماری را به این نام مینامیدند ) دچار
نمیشوند، در اوایل زندگی موی سرشان خاکستری می شود.”    اگر این گزارش صحت داشته باشد» آنفلوآنزا در حوالی 1900 روی داده است.

طاعون
براساس گزارش تولوزان ( پزشک خصوصی ناصرالدین شاه) و سرپرست شورای ملی    بهداشت که بررسی اختصاصی ای بر روی رخداد طاعون در ایران داشت، این بیماری در دوران   قاجاریه هیچگاه ابعاد اندمیک نداشته است. او تنها از گسترده رخداد 1833-1829 بعنوان یک اپیدمی  سخن میگوید و این رخداد به سواحل دریای خزر و استان خراسان محدود شد. دومین باری که    طاعون در قرن نوزدهم روی داد در سال 1871 بود که همچنان محدود به کردستان ماند.

دوباره در سال 1877 ،در سواحل دریای خزر و خراسان روی داد. البته اپیدمی هایی که اهمیت محلی نیز داشتند رخ می داد که مهمترین آنها در 1906 در سیستان بود. این بیماری در میان جمعیت نیمه  طوایفی که در اطراف دریاچة سیستان زندگی میکردند محدود ماند و به نظر میرسد که این طاعون  با کالاهای ( البسة کهنه) وارداتی از هندوستان به اینجا رسیده بود.  

تا سال 1910 ،طاعون در بوشهر ناشناخته بود. در آوریل همان سال، بوشهر مورد یورش این    بیماری قرار گرفت و در بهار سال 1911 نیز دچار گسترده رخداد شدیدی شد. طاعون موجب گریز   مردم گردید و این موضوع تأثیرات منفیای بر تجارت گذاشت. در سال 1910 ،66 نفر و در سال  1911 نیز 98 بیمار از طاعون در گذشتند. مجموع فوتهای موارد دیگر 637 مورد در 11-1910 و  در فوریة 1912  حدود 40  نفر  مقابل 965 فوتی در 10-1909 بود که حدود 25 درصد آنان اطفال بودند.

امیر تهرانی

ح.ف