شبه یادداشتها ۷ خرداد ۱۴۰۰ شمسی(یاداشت ۲): در خانه ماند ن تقصیر خودم بود.

شبه یادداشتها

۷ خرداد ۱۴۰۰ شمسی(یاداشت ۲): در خانه ماند ن تقصیر خودم بود

بعد از سه روز رفتم بیرون  اطراف منزل قدمی زدم. چرا سه روز بیرون نرفتم؟هوا بارانی بود؟ هوا خیلی گرم بود؟از ترس کرونا نرفتم؟ خیر! هیچکدام از اینها علت بیرون نرفتن نبود. شاید آن شعر که می گوید:

کفاره شراب خوری های بی شمار      هشیار در میانه مستان نشستند

پاسخ مناسبی باشد.

 اما خداوکیلی نه شرابی در کار بود نه کبابی! بلکه فقط زیاده روی در را ه رفتن که چهار روز پیش انجام دادم و اصلا در قدو قامت من نبود باعث پا درد شدید شد و من ناچار خروج از منزل را بر ای خود ممنوع کردم.

راستش وقتی فکرش را  می کنم  به این نتیجه می رسم که امروز رسیدم خیلی جاها از منزلگاه های زندگی ما  زیاده روی    می کنیم؛ در خوردن، در حرف زدن ، در شوخی کردن، در بسیار جدی بودن، د  ر  بد اخلاقی ، در خوش اخلاقی زیا د(که هیبت و شوکت آدمی ببرد)، در کار بدون استراحت، زندگی بدون  تمدد اعصاب و روح، در دوستی و در دشمنی و...

همه اینها باعث می شود که روزی نتوانیم حتی برای مدتها از خانه بیرون رفته و هوای آزاد استنشاق کنیم. شاید سلامتمان برای همیشه در خطر قرار گیرد.