شبه یادداشتها ۲۹ خرداد ۱۴۰۰ شمسی : شهر هایی که در آن از خود جدا می شوی!

شبه یادداشتها

۲۹ خرداد ۱۴۰۰ شمسی

شهر هایی که در آن از خود جدا می شوی!

آلبر کامو در  کتاب یادداشت هایش می نویسد: کازابلانکا شهریست که در آنجا انسان از خود جدا می شود"  راستش من کازابلانکا را ندیده ام ،اما حدود ۷۰ شهر وطنی و خارجی را دیده ام .این حالت که کامو می گوید و آن جدایی و یا احساس رهایی روح از جسم و تماس با روح طبیعت را در دو شهر و آنهم سالها پیش احساس کردم؛ یکی از آن  دو شهر محل تولدم تهران و دیگری در هنگام قدم زدن در ساحل در یای شمال بود.

تهران آنروز باران زده بود ، نسیمی خنک و فرح بخش تک خشکی هوا راشکسته و آفتاب از پس ابرها بیرون خزیده و آسمان چنان آبی بود که گویی آبی تر از آن ممکن نخواهد بود. روشنایی عجیب در آسمان گسترده شده، و برگها بر شاخه های خیس در ختان شسته و رفته با سبز رنگی ویژه ای می د ر خشیدند، گلهای درون باغچه با همه زیبایی خود نمایی می کردند...یاد آن روزها بخیر!

ساحل دریای شمال نیز سالها پیش  خلوتگاه و تفرجگاه خوبی برای تجربه حالتهای روحی خوبی بود. به دریا که می نگریستی گویی با آسمان پیوند یافته بود. مرغان در یایی در هوا پرواز دسته جمعی داشتند. سکوت بر همه جا حکمفرما بود. آن روزو آن لحظات تنها من بودم که در امتدا د آن ساحل طولانی به قدم زدن مشغول بودم. این نوع تجربه ها در فضای تنهایی رخ می دهد، در دل طبیعت !

دیگر آن که در این گونه لحظات است که انسان می تواند بفهمد ، خداوند چقدر از تنهایی خود لذت می برد. چون  تنهای تنها و غرق در زیبایی بی انتها ست که خود آفر یده است.

تنها بودن چون خدا اگر همراه با درک و تجربه روحی مثبت باشد لذتی پایدار به همراه دارد.

امیر تهرانی

ح.ف